Als je je klein en kwetsbaar voelt
Eén van mijn voornemens voor het nieuwe jaar is om me niet meer te verstoppen als ik me klein en kwetsbaar voel. Om me niet meer veilig op mijn eilandje te verschansen, als ik me fragiel en wiebelig voel, maar mijn gevoelens te delen met de dierbaren om me heen. Om uit te reiken met alle emoties die er op dat moment zijn. Niet via appjes of smsjes, niet achteraf als ik het allemaal in mijn eentje moedig heb doorgewerkt, maar in het moment zelf, wanneer ik me het aller teerst voel. En met mijn stem. Want dat vind ik het spannendst.
Het voornemen voelt als een flinke uitdaging. Ik ben zo gewend om moeilijke momenten in mijn eentje op te lossen. Met alle opgebouwde ‘wijsheid’ fungeer ik als mijn eigen coach, stel mezelf de vragen die ik een ander zou stellen, herken en doorzie mijn patronen, haal mijn oordelen en verwachtingen onderuit, doorvoel mijn verdriet, boosheid of frustratie, ga over naar begrip en breng mijzelf via meditatie of spirituele teksten weer naar het licht. Ik steek een kaarsje aan en de Boeddha glimlacht tevreden in de vensterbank.